Celil Oker hocamız 67 yaşında bize veda edeli yanlış hesaplamıyorsam iki buçuk yıl oldu. Geçen gün Altın Kitaplar’ın onun bütün eserlerini bastığını okudum: On tane Oker kitabı: Alfabe sırasıyla Ateş Etme İstanbul, Beyaz Eldiven Sarı Zarf, Bin Lotluk Vücut, Bir Şapka Bir Silah, Çıplak Cisim, Kramponlu Cisim, Rol Çalan Karoser, Sen Ölürsün Ben Yaşarım, Son Vücut, Yenik ve Yalnız. Pırıl pırıl yeni baskılarla 10 kitaplık bir paket halinde elimizde…
Talas Amerikan kolejinin arkasında Boğaziçi Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı bölümünden mezun olan Oker önce çevirmenlik, gazetecilik ve ansiklopedi yazarlığı yaptı. 1983’te uzun süreli yeni bir mesleğe, reklam yazarlığına başladı. 1998 yılında Bilgi Üniversitesi İletişim Fakültesi’ne öğretim görevlisi olarak girdi ve yaşadığı sürece bu görevi devam ettirdi. Celil hocamız, aralarında günümüz polisiye yazarlarının, arkadaşlarımızın da bulunduğu öyle çok gençle tecrübesini paylaşmıştır. Üniversitede becerikli yazarlık dersleri de veriyordu.
1999 yılında ilk romanı Çıplak Beden yayımlanan Celil Oker bu kitapla Kaktüs Kahvesi ve Oğlak Yayınları’nın o yıl ortak düzenledikleri Polisiye Roman Yarışması birincisi oldu. İkinci kitabı Kamponlu Gövde’ten sonra da Remzi Ünal maceraları, özlediğimiz çabucak olmasa da sürdü gitti. Ayrıca Murathan Mungan, Pınar Kür, Faruk Ulay ve Elif Şafak ile birlikte 2004 yılında yayınlanana Beşpeşe isimli romanın da yazarları arasındaydı.
SADIK OKURUYDUM
Reklamcılık dışarıya benzer meslekleri yaptığımız halde böylece sık görüşmezdik. Zaten bundan böyle aynı mesleği yapanlar değil benzer müessesede çalışanlar bile eskisi gibi sıklıkla görüşemiyor. Ama hiç değilse polisiye etkinliklerinde, ödül törenlerinde, panellerde, bazen radyoda tesadüf imkânı vardı. Gizlice arka tarafa süzülebileceğimi bilsem Veri’deki derslerine de giderdim lakin yakalanırım diye korkuyordum. Ondan izin isteyip gitmeye de utanırdım. Ama, fazla sadık bir okuru olduğumu söyleyebilirim. Kitapların arası uzadı mı, telefon etmekten bile çekinmezdim. “Hocam, bekliyoruz fakat… Kitap ne zaman çıkacak?” Gevrek gevrek güler, “Çıkacak… çıkacak” derdi.
Fazla severdim Celil Öğretmen’yı, özel dedektifi Remzi Ünal’ı da. Oker kahramanını, Cumhurbaşkanı’nın veto ettiği dedektiflik yasasını veto edilmemiş sayarak yaratmıştı. Üner, askeri kökenli, ayrıca orduda, ayrıca Türk Hava yolları’nda pilotluk yapmış, tabanca kullanmasa da aikidoya hâkim olan orta ihtiyar, bekâr biridir. Simülasyon oyunlarıyla uçmayı telafi eder. Söylendiğine tarafından, Remzi, yazarımızın göbek adı, Ünal da annesinin kızlık soyadıymış.
SIRAYLA OKUNMALI
Ben, dedektifimizin kendisine kızdığı zamanlarda çizdiği portreyi seviyorum en fazla: “Remzi Ünal… Şu Hava Kuvvetleri’nden müstafi, THY’den kovulma, kendisine saygısı olan hiçbir “freequent flyer”ın adını bile duymadığı sekizinci derslik charter şirketlerinde bile tutunamayan, şu sıralar sayenizde MS Flight Simulator’ın Cessna’sını her çakışında inatla bir daha yükselen eski pilot, ex-kaptan, nevzuhur özel dedektif Remzi Ünal.”
Kitapların arasını açarak ruhumuzda endişe yarattığını söylemiştim. Esas endişeyi ise, Ünal’ın aramızdan ayrılabileceğini dokundurma eden finaliyle beşinci kitabı “Son Beden” yaşattı bize. O heyecanla, hocanın beşinci kitabın sonuna altıncı kitabın birinci bölümünü koyduğunu ayrım etmemişiz. Karakterlerinin aralarında takdir etmediğim tek kişi, kahramanımızı demir yumrukla yöneticilik etmeye çalışan Yıldız hanımdır: Yıldız Turan. Ne var fakat, sonlara içten bu beraberliğin de faydasını görür gibiydi.
Bu sene Türkiye Polisiye Yazarları Birliği kadar düzenlenen Kristal Kelepçe Ödülleri’nde “Büyük Ressam” ödülüne layık görülen Oker’in oğlu Ali Oker şöyle demiş: “Celil Oker’in meslektaşları göre ‘Büyük Sanatçı’ olarak anılması büyük bir onurdur… Türkçe polisiye edebiyatının büyümesine katkıda bulunan babamın eserlerini okuyan, değerlendiren veya ilk kez tanışacak olan tüm okurlara selamlama olsun.”
Doğrusu biz de tarih sırasıyla bitmiş okumaya niyetliyiz. Kalemine afiyet, Celil Hoca!